Konuşacak yazacak ne kaldı ki geriye. Ailemin yanına Ankara'dan döneli 3 gün oldu. Bu 3 gün ne yaptım, nasıl geçti hiç hatırlamıyorum. Sadece yaşayıp gittim.
İlk geldiğim gün yaklaşık 15 saat uyudum. Hayatım boyunca bu kadar uyumuş olduğum gün sayısı çok azdır. Rastgele aldığım sakinleştiriciler ve uyku hapları etkili oldu sanırım. Hala erken yattığım halde, biri uyandırmasa akşama kadar, ölü gibi yatarım.
Doğa, temiz hava, saatler boyu toprak yollarda yürümek biraz iyi geliyor ama tekrar eve dönmek beraberinde huzursuzluğu, pişmanlığı, yalnızlığı getiriyor. Ne bir tanıdıkla ne de onunla konuşmak içimden gelmiyor. Sadece düşünmek, düşünmek istemediğimdeyse sadece boş boş rüzgarı tenimde hissetmek, ceviz ağaçlarının yeşil yapraklarına bakıp kuşların cıvıltılarını dinlemek istiyorum.
Bir anne kırlangıç sanki bana nispet olsun diye balkonumun köşesine yuva yapmış. Her sabah uyanıp balkona çıktığımda benim ailemin olmayacağını çığlıklarıyla yüzüme vuruyor. Yavrularını bana gösterip gururlanıyor. Ben de eyvallah deyip hayatıma devam etmeye çalışıyorum.
Eyvallah hayat..
Gay Mühendis
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder